منار میلو ، نماد معماری ساسانی

منار میلو سازه مرتفعی است که در روزگار ساسانی بنا شده است و در مرکز شهر گور در فیروز آباد فارس قرار دارد.

بنای شهر گور که نام رسمی آن اردشیرخوره بوده به اردشیر یکم ساسانی نسبت داده شده است. این شهر به شکل یک دایره کامل به قطر حدود ۲۰۰۰ متر طراحی گردیده و در وسط آن برج عظیم میلو که هنوز قسمتهایی از آن باقیست بنا شده است.

در قرن چهارم هجری گور شهری غنی و آباد بود با اقلیم معتدل، آب فراوان و بوستان‌ها و گلستان‌های بسیار،چنانکه باغ‌های میوه و خانه‌های اعیانی، حومه شهر را تا شعاع یک فرسنگ فرا گرفته بود.

در این منطقه محصولات گوناگونی تولید می‌شد،مثل عرقیات، میوه ، پارچه ،اما بی‌تردید محصول گلاب در میان آنها رتبه اول را داشت. گلاب گور و کوار  شهرت جهانی داشت و به بسیاری سرزمین‌ها چون چین، هند، بیزانس، مصر، یمن، مغرب عربی و اروپا صادر می‌شد.حتی گل سرخ گور در کشورهای اسلامی شناخته شده و به خاطر بوی خوش و شفافیت رنگ نزد عرب زبانزد بود.بدنیست بدانیم هم اکنون نیز برخی ها  در زبان عربی به گل محمدی، الورد الجوری می‌گویند.

عرق شکوفه نخل، عرق بومادران، عرق زعفران و عرق بید از دیگر فراورده‌های گیاهی‌ای بود که از بوستان‌های گور به دست می‌آمد.
گور یا فیروزآباد باستانی در قرن هفتم یا هشتم هجری به دلایل نامعلوم رو به ویرانی گذاشت و خالی از سکنه شد و به جای آن بیرونِ باروی شهر قدیم، روستایی سربرآورد که تا دوره قاجاری به نام ده کوشک معروف بود.شهر کنونی فیروزآباد حاصل گسترش همان روستاست.
مجموعه اردشیرخوره بسیار هدفمند و با اولویت دفاعی طراحی شد. جلگه فیروزآباد –که شهر در آن ساخته شده– از هر طرف در محاصره کوه‌هاست.

راه اصلی ورود به جلگه، گذرگاه راهبردی تنگاب است که بر صخره بالای آن قلعه دختر (اقامتگاه اولیه اردشیر) قرار دارد. جایگاه قلعه به گونه‌ای است که علاوه بر تنگه به جاده منتهی به کاخ اردشیر و شهر نیز مشرف باشد.

اردشیرخوره به شکل دایره کاملی به قطر ۱۹۴۰ متر ساخته شده است. شهر با ۲۰ دیوار شعاعی و سه دیوار حلقوی هم‌مرکز مجموعا به ۶۱ منطقه تقسیم می‌شد و دو حصار خشتی محکم با خندقی در میان به پهنای ۳۵ متر آن را در بر می‌گرفت.شهر در امتداد جهات چهارگانه ، چهار دروازه داشت؛ دروازه هرمز در شمال، دروازه اردشیر در جنوب، دروازه میترا در شرق و دروازه بهرام در غرب. از هر دروازه یک خیابان اصلی به مرکز شهر راه می‌برد؛ جایی که بناهای دولتی و مذهبی درون یک دیوار مدور به قطر ۴۵۰ متر محفوظ بود.

استحکامات دفاعی حتی از گستره شهر هم فراتر می‌رفت؛ هنوز هم بقایای شبکه تار عنکبوتی و شعاعی دیوارهای حفاظتی تا فاصله ۱۰ کیلومتری از کانون اردشیرخوره در دشت و کوهپایه دیده می‌شود.
منار میلو ستونی است چهارگوش از جنس سنگ خارا و ملاط گچ که درست در کانون هندسی دایره شهر قرار دارد. امروزه بلندی آن ۳۳ متر و هر ضلع قاعده آن ۱۱ متر است. کاربری منار میلو معلوم نیست. به گزارش اصطخری بر سر آن آتشکده‌ای بوده و از کوه مجاور آبراهی به شهر کشیده بودند که آب را مانند فواره تا بالای منار می‌رسانید. به گمان پرفسور دیتریش هوف (Dietrich Huff) این بنا بقایای یک برج پله‌دار است که در زمان آبادانی حدود ۷۸ متر ارتفاع داشته و شاید تجسم قدرت و اقتدار شاه بوده است.

از اهالی شهر گور یا فیروز آباد کنونی کسانی را می شناسیم ، نظیر ابن مقفع و فرخ مرد بهرامان.
فرخ‌مرد بهرامان قاضی اهل گور و هم روزگار با خسرو پرویز یا خسرو دوم بود. او مؤلف کتاب ماتیکان هزار دادستان، مهمترین متن حقوقی به جا مانده از دوران ساسانی است. در این کتاب شماری از احکام دادگاه‌های ساسانی و فرمان‌های اداری پادشاهان گرد آمده که در شناخت آیین دادرسی ایران ساسانی اهمیت بی مانندی دارد.
عبدالله بن مقفع نویسنده و مترجم بزرگ ایرانی سده دوم هجری، زاده شهر گور بود. او کتاب‌های ارزشمندی در فلسفه، اخلاق و آیین کشورداری از فارسی میانه به عربی برگردانده است. ابن مقفع از سخنوران بنام زمان خود به شمار می‌رفت و در پایه‌گذاری نثر فنی عربی نقش مهمی داشت. او در سال ۱۴۲ هجری به اشاره خلیفه منصور عباسی به قتل رسید.

 منار میلو در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۱۶ با شمارهٔ ثبت ۲۸۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.